Raja Ampat

Raja Ampat. Ruim drie jaar geleden, toen ik bij de Indonesische ambassade en visum ging halen voor Max en mijzelf hing de poster in de wachtruimte. Een archipel van onwaarschijnlijk mooie, met jungle overwoekerde conen, die zo uit de lichtgroene oceaan omhoog schoten. Hier en daar afgetopt met een witverblindend strandje. Het bleef als een droom in mijn hoofd hangen. Tijd om die droom in te koppen.

Vanuit de twilight zone van Jakarta weer een vliegtuig in. Weer een nacht niet slapen. En nog 's twee uur terug in de tijd. Na een nacht van 3 uur gaan de lichten aan voor een cabineontbijtje rijst met sate en een naar dreft ruikend wit drilpuddinkje. 

Sorong is een gezwel van lelijkheid. Grote boten liggen voor anker, wachtend om de mineralen van Irian Jaya mee te nemen. Als dieven in de nacht. Langs de grenzen van de beschaving is de mens op zijn lelijkst. Het paradijs laat nog even op zich wachten. Na een kort ritje door de sloppenwijken van Sorong arriveren we bij een verlaten steiger, waar onze ferry ligt te wachten naar Wasai, onze volgende etappe. Twee uur wachten. We kunnen nog net een colaatje scoren en babbelen wat met de lokale chef plantsoenendienst, die zijn 20 woorden Nederlands met alle trots tentoonstelt. "Hoe gaat het? Ik heb eerste kelas. Op school. Ja. Ik praat Nederlands." Blijft toch intrigerend, dat deze mensen met een soort van  trots over de Nederlandse periode praten. Ook intrigerend dat deze man wat in het niets staat te vegen, terwijl het om ons heen één grote vuilnisbelt is. 

De boot is een verrassend goed georganiseerde operatie. We zitten VIP; van 4 kanten belaagd met een zwaar zwoegende airco en alle hits van Bon Jovi op een groot karaoke scherm. Jezus, wat hebben die gasten eigenlijk een hoop bagger bij elkaar bedacht. Twee uur lang. Wasai is onze bestemming, maar ook nog niet het gedroomde paradijs. De gebruikelijke teringzooi van de lokalen, die alles overal neergooien. En grote betonnen gebouwen, die ooit door een megalomaan zijn bedacht, maar langzaam staan weg te rotten in de zon.

De mensen van Raja Ampat Dive Resort staan ons op te wachten in de haven en na de nodige formaliteiten vertrekken we richting resort. Eindelijk begint het ergens op te lijken. Eilandjes die van alle kanten uit de zee omhoog komen, overwoekerd met jungle. Met sporadisch een paar hutjes van een resort. Ons resort komt zo uit een brochure. Lange aanlegsteiger, die aan het eind verdwijnt in de dichte jungle. Onder de steiger is het water zo helder dat we zo maar 20 meter diep de bodem kunnen zien liggen. De vissen heten ons welkom. Hier gaan we 5 dagen duiken in het paradijs.

De dagen die volgen overtreffen alle verwachtingen. We doorkruisen de archipel, op weg naar de mooiste hoeken. Soms vergezichten, soms zandbanken midden in de oceaan, soms eilanden overwoekerd door jungle, soms liggen de eilanden zo dicht op elkaar dat het lijkt dat we over de Amazone varen. Op sommige stukken is de vaarweg niet breder dan 10 meter. En dat is alleen nog maar boven water. Want zodra we ons hoofd onder water duwen begint het echte werk. Raja Ampat is één van die zeldzame plekken ter wereld waar de koraalriffen nog onaangetast zijn. Waar je geen andere duikers tegenkomt. Waar de koraaltuinen het uitschreeuwen van uitbundigheid. En scholen vissen die uitbundigheid lijken te vieren door te dansen in het luchtledige. En wij zweven met de stroom mee. In 28 graden water, met vergezichten van 30-40 meter. Driemaal daags. Femke snorkelt vrolijk mee aan de oppervlakte. In vier dagen tijd zie ik denk ik wel 15 haaien, heel veel stingrays, enorme scholen barracuda's, snappers, sweetlips. En niet te vergeten de schildpad, de murray eel, de kreeft en nemo himself. En nog miljoenen anderen op dit bal. In totale gewichtloosheid en heerlijke temperatuur genieten van zo'n uitspatting van de natuur. Samen met Femke. Ik word er stil van.

Ons resort ligt verstopt in de dichte jungle. Door de bomen heen zien we de zee schitteren. In het resort schitteren de bewoners. Ik krijg het idee alsof we in een boek van Agathe Christie zijn beland. Er zijn sowieso sehr viel Duitsers. Er is er één, blond en scheiding, die zichzelf heel graag hoort praten. Hij is acteur en speelt vooral in Nazi films. Dan zijn er 2 Engelse broers. Schuchtere types, vogelaars, die er elke dag met hun camera op uit gaan. Waarschijnlijk al hun hele leven vrijgezel. Een andere Duitser, Manfred is onze favoriet. Met page kapsel en geruite pyamabroek, die hij steevast elke avond aantrekt. Hij is op stap met zijn Indonesische vrouwtje en nog een ander stel. Beide mannen zjn voorzien van politiesnor. De Duitse Starsky & Hutch. In het weekend lekker bowlen en soms eten bij elkaar. Claire is een huppelend meisje van 24. Engels, net klaar met 2 jaar lesgeven in Korea. Klaar om de wereld te veroveren. En Nadia. Dive master en rasta haar tot op haar knien. Draait de hele dag shaggies en ziet er onde water uit als die rasta pirat uit Pirates of the Carribean. Maar het grootste project moet toch Tracy zijn. Tracy is een ADHD Engelse chick, jaartje of 40, voorzien van een camera met lampen die naar schatting 25 kilo weegt. Tracy woont al jaren in Singapore en heeft de hele wereld gezien. Ze heeft wat kilootjes te veel, maar dat trimt wel zo lekker uit op diepte. Haar man ziet ze zo nu en dan en tussen nues en lippen schrijft ze wat adviezen voor offshore bedrijven. Tracy weet wel hoe de wereld in elkaar steekt. Nou zeg het maar.... wie heeft het gedaan? Wij weten het niet. En zullen het nooit weten.

Want na 5 dagen is het einde verhaal. Ik kan me niet heugen dat ik ooit tijdens een reis een soort van depressief was om te vertrekken. Maar nu heb ik dat gevoel wel. Want wat was dit geweldig. Terug naar de lelijke, boze wereld. Tuurlijk, het volgende paradijs ligt al weer op ons te wachten. Maar toch. We nemen van iedereen afscheid en varen in stilte terug richting Wasai. Op de veerboot staat de VIP room al weer te wachten op ons. Dit keer geen Bon Jovi, maar rijke Indo's die ook VIP zitten en zo vals als de nacht meeblèren met de karaoke door de microfoon . Zo zie je maar, geld zonder educatie is een slechte combi.
Verder naar Ambon. Nieuwe avonturen. Raja Ampat 4ever. Ooit komen we terug, dat staat nu al vast.