Twilight zone

Wat een bizar moment. We werden hier vanmiddag wakker in een hotelkamer, 17:30 lokale tijd. Na een middagdutje. Hoewel middag een verwrongen concept is geworden na een nachtvlucht tegen de tijd. Een perfecte vlucht inclusief vrije derde stoel. Slechte films, dat wel, maar verder is Garuda een aanrader. En Sideways blijft gewoon briljant, ook na 3 keer.

Na aankomst rond de middag rijden we met een shuttle van het hotel een soort toeristische route langs het vliegveld en de aanpalende sloppenwijken. Verkeersinfarcten geven ons alle tijd de colour locale op te snuiven. Hoe contrasterend met het hotel waar we na een paar kilometer sjokken aan komen rijden. Een soort betonnen, naar binnen gekeerde burcht. Waar de airco ons de drukkende hitte van buiten snel doet vergeten. Een westerse enclave van restaurants, zwembaden en een rooftop bar. Zo uit Lost in Translation. Net zo veel mensen ook in de bar. Waar de housebeats prachtig mixen met de mullahmarketing uit de speakers van de minaretten om ons heen.

Bizar, om zo wakker te worden in de middag die aanvoelt als een ochtend, na een lange droom. Het schemer buiten. We zitten in een twilight zone. Wachtend op weer een nachtvlucht, weg van hier. Opgesloten in een bunker van airco en design. Grote, lege restaurants zonder daglicht. Zelfs onze kamer kijkt uit op een verticale tuin. Ik mis alleen nog de muziek van Ziggy.

Morgen schuiven we wederom 2 uur op, over de Wallace lijn. Nog een veerboot en dan strijken we neer. Duiken in het paradijs. De vogels schijnen er ook geweldig te zijn. Fem denkt vooral aan de centipede die in één van de reisverhalen voorbij sloop, in de slaapkamer. Tja. Denk Puk in de pettenflat. Denk Erik en het insectenboek. Denk Speedy Gonzales. Zodra wij menselijke eigenschappen toekennen aan dat wat ons angst inboezemt, wordt het een deel van onszelf en daarmee overwonnen. Oud Katwijks spreekwoord. Trustuh!